Το 2008 είχαμε blogs.
Τα θυμάστε; Come on people, πριν δέκα χρόνια γινόταν αυτό, δεν είναι και τόσο παλιά.
Τέλος πάντων, είχαμε blogs και ήταν πολύ σημαντικά και είχαν και επιρροή στην κοινωνία και στον πολιτικό διάλογο. Τα “ιστολόγια” και οι “ιστότοποι”, η “τέταρτη εξουσία” και γενικώς πόσο nineties είναι η ζωή μου όλη;
Υπήρχαν blogs σοβαρά και επιστημονικά στοιχειοθετημένα.
Υπήρχαν blogs ποικίλου χρώματος πολιτικού περιεχομένου.
Υπήρχαν blogs που σε κάνουν σήμερα να μην απορείς που βγαίνουν φασίστες.
Υπήρχαν και τα άλλα που ήταν σαν να άνοιγες το προσωπικό σου ημερολόγιο στον κόσμο και ύστερα στο σύμπαν.
Από αυτά τα άλλα, εγώ προσωπικά, είχα 4-5. Βέβαια κανένα από αυτά δεν απέκτησε ποτέ πάνω από καμιά δεκαριά δημοσιεύσεις. Γιατί είμαι τεμπέλα. Επίσης είμαι και attention whore και μόλις μυριζόμουν ότι δεν θα έχω την αναγνώριση που περίμενα (aka πλήθη να ξεχύνονται στους δρόμους, να με γεμίσουν θαυμασμό και αγάπη) βαριόμουν και τα παράταγα.
Έτσι παράτησα και τα δυο μου blogs στο pathfinder, μαζί το πρώτο μου e-mail -με ψεύτικο όνομα εννοείται-, και τα διαφόρων ειδών fan pages στα οποία ήμουν γραμμένη γιατί τότε ήμανε κουλ.
Τα παράτησα μεν, πλην όμως, τα άφησα ανοιχτά και ελεύθερα εκεί έξω, να στροβιλίζονται στην αέναη δίνη του internet: σε αυτή την αβυσσώδη χωματερή κειμένων, σκέψεων, συνταγών μαγειρικής και φωτογραφιών με βυζγιά.
Εν ολίγοις, μόλυνα και εγώ λιγάκι τον παγκόσμιο ιστό, πιάνοντας χώρο σε κάποιο server και σπαταλώντας τεχνολογία που θα μπορούσε να γιατρέψει τον παιδικό καρκίνο. Για τον βασικό και θεμελιώδη λόγο: ότι ήτανε τζάμπα.
Ώσπου σαν κεραυνός εν αιθρία, ήρθε η είδηση ότι το pathfinder θα κλείσει και θα πετάξει τα δημιουργήματά μου στην αιώνια λήθη, όθεν ουκ έστι γυρισμός και είναι χειρότερη από θάνατο. Τέτοια κατάντια.
Περισσότερες πληροφορίες θα διαβάσετε εδώ: http://support.pathfinder.gr/ , εάν δεν βαριέστε να τις διαβάσετε, γιατί πάνω από όλα κάνουμε και σοβαρή ενημέρωση.
Βέβαια, εγώ στην κοσμάρα που βρίσκομαι, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να μάθω το συνταρακτικό αυτό νέο μοναχή μου, εάν ο πάτερ φαμίλιας, γνωρίζοντας τι πετριά κουβαλάει το σπλάχνο του, δεν έσπευδε να με ενημερώσει να διαφυλάξω την πνευματική μου ιδιοκτησία. Τέτοια κατάντια.
Γιατί προφανώς, εγώ την πνευματική μου ιδιοκτησία, την είχα να στρογγυλοκάθεται μαζί με όλα τα άλλα άχρηστα των αχρήστων της παγκόσμιας παραγωγής δεδομένων.
Ήξερα όμως, βαθιά μέσα μου ότι όλο αυτό το υλικό που έχω δημιουργήσει θα είναι πάντα εκεί για μένα, φυλαγμένο και διαθέσιμο. Να ανατρέξω σε αυτό. Να γλυκαθώ. Να νιώσω οικεία. Να νιώσω ότι άλλαξα με το πέρασμα των χρόνων. Ή να νιώσω ότι δεν άλλαξα και τόσο πολύ. Να νιώσω ότι αυτοβιογραφήθηκα σωστά εν πάσει περιπτώση.
Είναι όπως οι χειροτεχνίες από το νηπιαγωγείο, και οι εκθέσεις από το δημοτικό, τα ραβασάκια από το γυμνάσιο, και τα ημερολόγια από το λύκειο. Είναι όπως κάθε άλλη σαβούρα που δημιούργησες στη ζωή σου, και έχει αξία μονάχα για σένα, και παρατάς στο πατρικό σου γιατί είναι κρίμα να πετάξεις και κρίμα να κουβαλάς.
Και ύστερα έρχεται το support.pathfinder και ενημερώνει τα μέλη να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για να “κατεβάσουν” όλη αυτή τη σαβούρα, και να την αποθηκεύσουν σε δικό τους προσωπικό χώρο.
Γιατί κάποια στιγμή και η μάνα σου θα σου πει, ότι αν θέλεις να έχεις τις εκθέσεις σου από το δημοτικό, «Να τις πάρεις σπίτι σου».
Meanwhile, αν θυμάστε τα Pathfinder Clubs ακούστε αυτό το podcast